رباعی شمارهٔ ۳۲ - ستیغ

بر سبزه نشست می‌پرستان چه خوشست!

بر گل نفس هزاردستان چه خوشست!

ای گشته به اسم هوشیاری مغرور

تو کی دانی که عیش مستان چه خوشست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ