شمارهٔ ۶۶ - ستیغ

جان زخم سر زلف تو گرداند ریش

دل زان دو لب لعل تو می باید عیش

تا تیره نکردی ، ای نگار ، از لب خویش

یاقوت که به بود بها دارد بیش

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ