غزل شمارهٔ ۲۵۹ - ستیغ

ای رخت رشک آفتاب شده

آفتاب از رخت به تاب شده

آفتابیست آن دو عارض تو

زلف تو پیش او نقاب شده

زود بینم ز تیر غمزهٔ تو

عالمی سر بسر خراب شده

گرچه هست ای پری‌وش مه‌رو

بتگری را رخت مب شده

هست بر آتش غم هجرت

جگر انوری کباب شده

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ