حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۲۷
غم‌اش تا در دل‌ام مأوا گرفته‌ست
سَر اَم چون زلف ِ او سودا گرفته‌ست.
شدم عاشق به بالا یِ بلند اَش
که کار ِ عاشقان بالا گرفته‌ست.
لب ِ چون آتش‌اش آب ِ حیات است
از آن آب آتشی در ما گرفته‌ست.
زِ دریا یِ دو چشم‌ام، گوهر ِ اشک
جهان در لؤلؤ ِ لالا گرفته‌ست.
هُما یِ همّت‌ام عمری‌ست ک‌از جان
هوا یِ آن قد و بالا گرفته‌ست.
چو ما در سایه‌یِ الطاف ِ او‌ییم
چرا او سایه از ما واگرفته‌ست؟
نسیم ِ صبح، عنبر بو ست امروز
مگر جانان ره ِ صحرا گرفته‌ست!
دوا یِ غم به‌جُز می نیست، حافظ
از آن رو ساغر ِ صَهبا گرفته‌ست.