تصحیح قزوینی غنی

شماره ۵۰

 

 

به دام ِ زُلف ِ تو دل مبتلا یِ خویش‌تن است

بکُش به غمزه که این‌اش سزا یِ خویش‌تن است

 

گر اَت ز ِ دست برآید مُراد ِ خاطر ِ ما،

به دست باش! که خیری به جا یِ خویش‌تن است

 

به جان‌ات ای بُت ِ شیرین‌دَهن که هم‌چون شمع

شبان ِ تیره مُراد اَم فنا یِ خویش‌تن است

 

چو رای ِ عشق زدی، با تو گفتم ای بلبل

مَکُن! که آن گُل ِ خندان برای خویش‌تن است

 

به مشک ِ چین و چگل نیست بو یِ گُل محتاج

که نافه‌ها ش زِ بند ِ قبا یِ خویش‌تن است

 

مرو به خانه‌یِ ارباب ِ بی‌مروّت ِ دهر

که گنج ِعافیت‌ات در سرا یِ خویش‌تن است

 

بسوخت حافظ و در شرط ِ عشق‌بازی، او

هنوز بر سر ِ عهد و وفا یِ خویش‌تن است