تصحیح قزوینی غنی
به دام ِ زُلف ِ تو دل مبتلا یِ خویشتن است
بکُش به غمزه که ایناش سزا یِ خویشتن است
گر اَت ز ِ دست برآید مُراد ِ خاطر ِ ما،
به دست باش! که خیری به جا یِ خویشتن است
به جانات ای بُت ِ شیریندَهن که همچون شمع
شبان ِ تیره مُراد اَم فنا یِ خویشتن است
چو رای ِ عشق زدی، با تو گفتم ای بلبل
مَکُن! که آن گُل ِ خندان برای خویشتن است
به مشک ِ چین و چگل نیست بو یِ گُل محتاج
که نافهها ش زِ بند ِ قبا یِ خویشتن است
مرو به خانهیِ ارباب ِ بیمروّت ِ دهر
که گنج ِعافیتات در سرا یِ خویشتن است
بسوخت حافظ و در شرط ِ عشقبازی، او
هنوز بر سر ِ عهد و وفا یِ خویشتن است