حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۸۲
هر آن خجسته‌نظر ک‌از پِی ِ سعادت رفت
به کُنج ِ می‌کده و خانه‌یِ ارادت رفت!
زِ رطل ِ دُرْدْکشان کشف کرد سالک ِ راه
رموز ِ غیب که در عالَم ِ شهادت رفت!
مَجو زِ طالع ِ مولود ِ من به‌جُز رندی،
که این معامله با کوکب ِ ولادت رفت.
بیا و معرفت از من شِنو که در سخن‌ام
زِ فیض ِ روح ِ قُدُس نکته‌یِ سعادت رفت.
#
مگر به معجزه کوشد طبیب ِ عیسا دَم
وگرنه کار ِ من ِ خسته از عیادت رفت.
#
زِ بامداد به طرز ِ دِگَر بر‌آمده‌ای؛
وظیفه‌یِ می ِ دوشین مَگَر زِ یاد اَت رفت؟
هزار شُکر که حافظ به راه ِ می‌کَده باز
زِ کُنج ِ زاویه‌یِ طاعت و عبادت رفت!
Trackbacks/Pingbacks