اندیشهٔ گل

انـــدیشه ی گـــل در دل من بـــار نهاده

مهری به دل از گلشن دلدار نهـاده

از نغمـــه ی دلـــزای می آلــوده ی دلبر

انگشــت تعجب به لـبش تار نهاده

خشکــــانده درونــم علـف هـرز شقاوت

آتش به دل هـر چه بود خـار نهاده

در محفــــل انسـش زتجلـــای معــــانی

انــدیشه ی نو بر کف حضـار نهاده

زاین فکرت نیکو که عمل زاده ی آن بود

تاجــی به ســرم از زر ایثــار نهاده

جــانم که در آوردگــه ظلمت ونور است

انــگشت نشان بـر خط پیکار نهاده

در جــــام وجـــودم بنهــاد او زر حکمت

چون دانـه ی لعلی که دل نار نهاده

آلــــوده عشقـش نبرد جــامــه ی بهبود

این مـی به ابــد در دل بیمـار نهاده

تـا بنگــــرد از اوج معـــانی دل الیـــــار

عشـقش سر او را به سـر دار نهاده