حکایت

با تو، حکایتی دگر این دل ما به سرکند

شب سیاهِ قصه را هوای تو سحر کند

باور ما نمی شود در سر ِما نمی رود

از گذر سینه ی ما یار دگر گذر کند

شِکوه بسی شنیده ام از دل ِ درد کشیده ام

کور شوم ، جز تو اگر زمزمه ای دگر کند

مقصد و مقصودم تویی عشقمو معبودم تویی

از تو حذر نمی کنم سایه مگر سفر کند

چاره ی کارما تویی یاور و یار ما تویی

توبه نمی کند اثر مرگ مگر اثر کند

مجرم ِآزاده منم تن به جزا داده منم

قاضی درگاه تویی حکم سحرگاه تویی