رباعیات Archives

رباعی شمارهٔ ۸۷

از چار بلا که دور باد از خانه پرهیز کنند مردم فرزانه از دیوار شکسته و گاو سترگ از زال سلیطه و سگ دیوانه

از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای وز بوی عبیر شد هوا نافه گشای از لاله زرد و سرخ بر پشته کوه عالم علم دو رنگ بر کرد بپای

ای مرگ چه گویم که چه ها ساخته ای پرداخته ای هر آنچه پرداخته ای بس تخت سلاطین که به هم برزده ای بس تاج ملوک کز سر انداخته ای

ای صبح ندانم که چه در یافته ای مشکین قصب از بهر که بشکافته ای خورشید عفاک الله از آنروز که گرم بر تشنه لبان کربلا تافته ای

نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی از جان و دلی از آنکه در جان و دلی گر کام دل من ندهی از لب خویش بس خون دلم بریزی از من بحلی

ای روشنی دیده بینا چونی ای بلبل خوش لهجه گویا چونی تن های همه فدای تنهایی تو تا در لحد تنگ ، تو تنها چونی

ای احمد دلخسته تو با ما چونی وای تازه گل خّرم رعنا چونی ما بی تو چو پروانه ز بی پروایی ای چشم و چراغ ما تو بی ما چونی

ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی ای گوهر پاک گوهر پاک بجوی از سوک حسن مذاق ما پر زهر ست از نوش لبش مایه تریاک بجوی

گر چه به تصور از خود آگاه شوی در هود به غلط مشو که گمراه شوی در چاه غرور اگر بمانی دل را هاروت صفت مقیّد چاه شوی

گر تیر به جانب فلک بگشایی شب خال سیه از رخ مه بربایی از تیر تو خصم تو کمان پشت شود گر پشت کمان خود برو بنمایی