رباعی شمارهٔ ۱۵۴ - ستیغ

خالی،که لبت همی بباراید ازو

خالیست سیه که شمک میزاید ازو

صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت

ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ