رباعی شمارهٔ ۳۴۸ - ستیغ

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه قصهٔ ما بود دراز

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ