فرنگیس

شب، شب که میشه تو کوچه ی غم اشک من میشه ستاره

من، چشمامو به ابرا می دَم آسمون بارون می باره

می خونم آه که دیگه فرنگیس عشق تو داغونم کرد

به کی بگم که چشمات تو غصه زندونم کرد

دلم شده دیوونه

خدا خودش می دونه

کوچه دلش می گیره سکوتشو میشکونه

پنجره ها با فریاد می گن کی باز می خونه