روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی
تصحیح قزوینی غنی
چو بشنوی سخن ِ اهل ِ دل مگو که خطا ست
سخن شناس نه‌ای جان ِ من! خطا این‌جا ست
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید
تبارک اللَه از این فتنه‌ها که در سر ِ ما ست
در اندرون ِ من ِ خسته‌دل ندانم کی‌ست
که من خموش‌ام و او در فغان و در غوغا ست
دل‌ام زِ پرده برون شد کجایی ای مطرب
بنال هان! که از این پرده کار ِ ما به‌نوا ست
مرا به کار ِ جهان هرگز التفات نبود
رُخ ِ تو در نظر ِ من چنین خوش‌اش آراست
نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل ِ من
خمار ِ صدشبه دارم شراب‌خانه کجا ست
چنین که صومعه آلوده شد زِ خون ِ دل‌ام
گَر اَم به باده بشویید حق به دست ِ شما ست
از آن به دیر ِ مغان‌ام عزیز می‌دارند
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ِ ما ست
چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزاَم دماغ پُر زِ هوا ست
ندایِ عشق ِ تو دیشب در اندرون دادند
فضا یِ سینه‌یِ حافظ هنوز پر زِ صدا ست
تصحیح پرویز ناتل خانلری
شماره ۲۶
چو بشنوی سخن ِ اهل ِ دل مگو که خطا ست
سخن شناس نه‌ئی دلبرا خطا این‌جا ست
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید
تبارک اللَه از این فتنه‌ها که در سر ِ ما ست
در اندرون ِ من ِ خسته‌دل ندانم کی‌ست
که من خموش‌ام و او در فغان و در غوغا ست
دل‌ام زِ پرده برون شد کجایی ای مُطرب
بنال هان که از این پرده کار ِ ما به‌نوا ست
مرا به کار ِ جهان هرگز التفات نبود
رُخ ِ تو در نظر ِ من چنین خوش‌اش آراست
نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزم، شب‌ها ست
خمار ِ صدشبه دارم شراب‌خانه کجا ست
چنین که صومعه آلوده شد زِ خون ِ دل‌ام
گَر اَم به باده بشوئید حق به دست ِ شما ست
از آن به دیر ِ مغان‌ام عزیز می‌دارند
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ِ ما ست
چه ساز بود که بنواخت دوش آن مطرب
که رفت عمر و دماغ‌اَم هنوز پُر زِ هوا ست
ندا یِ عشق ِ تو دوش‌ام در اندرون دادند
فضا یِ سینه زِ شوق‌ام هنوز پر زِ صدا ست
اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری
بیت یکم:
دو مصراع در دو نسخه مقدم و موخر است.
نۀ جان من خطا
بیت چهارم:
هان که درین پرده
بیت پنجم:
چنین که خوش آراست
بیت ششم:
بخفته ام
ز خیالی که می پزد دل من
خمار دی شبه
بیت هفتم:
گرم بباده بشویند
کراست وقت عبادت چه جای وقت دعاست
بیت هشتم:
ازان به پیر مغانم
بیت نهم:
چه ساز بود که در پرده می زد آن مطرب
این مطرب
هنوزم دماغ پر ز صداست | هنوزم دماغ پر ز هواست
بیت دهم:
عشق تو دیشب
سینه ی حافظ هنوز
سینه ی حافظ ز ذوق پر ز هواست
حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۲۲
چو بشنوی سخن ِ اهل ِ دل، مگو که خطا ست
سخن شناس نه‌ای جان ِ من، خطا این‌جا ست!
#
چه راه بود که در پرده می‌زد آن مُطرِب
که رفت عُمر و هنوز اَم دماغ پُر زِ هوا ست؟
دل‌ام زِ پرده برون شد. کجائی ای مُطرب؟
بنال، هان! که از این پرده کار ِ ما به‌نوا ست.
#
نخفته‌ام زِ خیالی که می‌پزم، شب‌ها ست –
خُمار ِ صدشبه دارم، شراب‌خانه کجا ست؟
چنین که خرقه مِی آلوده ام من از مستی
کجا ست وقت ِ عبادت؟ چه جا یِ ورد و دُعا ست؟
چنین که صومعه آلوده شد زِ خون ِ دل‌ام
گَر اَش به باده بشوئید حق به دست ِ شما ست!
#
در اندرون ِ من ِ خسته‌دل ندانم کی‌ست
که من خموش‌ام و او در فغان و در غوغا ست.
از آن به دیر ِ مغان‌ام عزیز می‌دارند
که آتشی که نمیرد همیشه، در دل ِ ما ست.
#
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید –
تبارک اللَه از این فتنه‌ها که در سر ِ ما ست!
مرا به کار ِ جهان هرگز التفات نبود
رُخ ِ تو در نظر ِ من چنین خوش‌اش آراست.
ندا یِ عشق ِ تو روزی در اندرون دادند
فضا یِ سینه‌ی حافظ هنوز پر زِ صدا ست.
حافظ به سعی سایه
شماره ۱۹
چو بشنوی سخن ِ اهل ِ دل مگو که خطا ست
سخن شناس نه‌یی جان ِ من خطا این‌جا ست
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید
تبارک اللَّه از این فتنه‌ها که در سر ِ ما ست
در اندرون ِ من ِ خسته‌دل ندانم کی‌ست
که من خموش‌ام و او در فغان و در غوغا ست
دل‌ام زِ پرده برون شد کجایی ای مُطرب
بنال هان که از این پرده کار ِ ما بِنَوا ست
مرا به کار ِ جهان هرگز التفات نبود
رُخ ِ تو در نظر ِ من چنین خوش‌اش آراست
نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد، دل ِ من
خمار ِ صدشبه دارم شراب‌خانه کجا ست
چنین که صومعه آلوده شد زِ خون ِ دل‌ام
گرَم به باده بشویید حق به دست ِ شما ست
از آن به دیر ِ مغان‌ام عزیز می‌دارند
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ِ ما ست
چه راه بود که در پرده می‌زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزَم دماغ پُر زِ هوا ست
ندا یِ عشق ِ تو دوش‌ام در اندرون دادند
فضا یِ سینه‌یِ حافظ هنوز پُر زِ صدا ست