غزل ۱۵ سعدی

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ِ ازرق‌فام را

بر باد ِ قَلّاشی دهیم این شِرک ِ تقوا نام را

هر ساعت از نو قبله‌ئی با بت‌پرستی می‌رود

توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را

می با جوانان خوردن‌ام باری تمنّا می‌کُنَد

تا کودکان در پی فتند این پیر ِ دُردآشام را

از مایه‌یِ بی‌چارگی، قطمیر مردم می‌شود

ماخولیای مِهتری، سگ می‌کند بلعام را

ز این تنگنایِ خلوت‌ام خاطر به صحرا می‌کشد

ک‌از بوستان باد ِ سَحَر خوش می‌دهد پیغام را

غافل مباش ار عاقلی! دریاب اگر صاحب دلی!

باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایّام را

جایی که سرو ِ بوستان با پای ِ چوبین می‌چمد

ما نیز در رقص آوریم آن سرو ِ سیم‌اندام را

دل‌بند م، آن پیمان گسل؛ منظور ِ چشم، آرام ِ دل

نی! نی! دل‌آرام‌اش مخوان! ک‌از دل ببُرد آرام را

دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غم‌اش

جایی که سلطان خیمه زد، غوغا نمانَد عام را

باران ِ اشک‌ام می‌رود و ز ابر م آتش می‌جهد

با پختگان گوی این سخن! سوزش نباشد خام را

سعدی ملامت نشنود؛ و ر جان در این سر می‌رود

صوفی! گران‌جانی ببَر! ساقی! بیاور جام را