غزل ۵ مولوی

آن شکل بین! و آن شیوه بین! و آن قَدّ و خَدّ و دست و پا

آن رنگ بین! و آن هنگ بین! و آن ماه ِ بدر اندر قبا

از سرو گویم یا چمن؟ از لاله گویم یا سمن؟

از شمع گویم یا لگن؟ یا رقص ِ گُل پیش ِ صبا

ای عشق ِ چون آتش‌کده، در نقش و صورت آمده

بر کاروان ِ دل زده؛ یک‌دم امان ده یا فَتیٰ

در آتش و در سوز من؛ شب می‌برم تا روز من

ای فرّخ ِ پیروز من! از رویِ آن شمس‌الضُّحیٰ

بر گِرد ِ ماه‌اش می‌تنم؛ بی‌لب سلام‌اش می‌کُنم

خود را زمین‌برمی‌زنم ز آن پیش ک‌او گوید صَلا

گلزار و باغ ِ عالَمی؛ چشم و چراغ ِ عالَمی

هم درد و داغ ِ عالَمی چون پا نهی اندر جفا

آیم کُنم جان را گرو؛ گویی: مده زحمت! برو!

خدمت کنم تا وا روَم؛ گویی که: ای ابله! بیا!

گشته خیال‌اش هم‌نشین با عاشقان ِ آتشین

غایب مبادا صورت‌ات یک‌دم زِ پیش ِ چشم ِ ما

ای دل! قرار ِ تو چه شد؟ و آن کار و بار ِ تو چه شد؟

خواب‌ات که می‌بندد چنین اندر صباح و در مَسا؟

دل گفت: حُسن ِ رویِ او؛ و آن نرگس ِ جادویِ او؛

و آن سُنبل ِ ابرویِ او؛ و آن لعل ِ شیرین‌ماجرا

ای عشق! پیش ِ هر کسی نام و لقب داری بسی

من دوش نام ِ دیگر ت کردم که «درد ِ بی‌دوا»

ای رونق ِ جان‌ام زِ تو! چون چرخ گردان ام زِ تو

گندُم فرست ای جان! که تا خیره نگردد آسیا

دیگر نخواهم زد نفس؛ این بیت را می‌گوی و بس!

بُگداخت جان‌ام ز این هوس؛ اُرفُق بِنا! یا ربَّنا!