حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۱۰۰
اگر زِ کو یِ تو بو ئی به من رسانَد باد
به مژده جان و جان را به باد خواهم داد!
نه در برابر ِ چشمی، نه غایب از نظری
نه یاد میکُنی از من، نه میروی از یاد.
تو تا به رو یِ من – ای نور ِ دیده! – دَر بَستی
دِگَر جهان دَر ِ شادی به روی ِ من نَگشاد.
خیال ِ رو یِ تو اَم دیده میکُنَد پُر خون
هوا یِ زلف ِ تو اَم عُمر میدهد بر باد.
اگرچه گَرد برانگیختی زِ هستییِ من
غُباری از من ِ خاکی به دامنات مَرساد!
چه جا یِ طَعنه؟ که گَر تیغ میزند دشمن،
زِ دوست دست نداریم؛ هرچه بادا باد!
زِ دست ِ عشق ِ تو حافظ نمی بَرَد جان را؛
که جان زِ محنت ِ شیرین کُجا بَرَد فرهاد؟
Trackbacks/Pingbacks