ساقی به نور ِ باده برافروز جام ِ ما
مطرب بگو که کار ِ جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس ِ رخ ِ یار دیده‌ایم
ای بی‌خبر زِ لذّت ِ شُرب ِ مُدام ِ ما

چندان بُوَد کِرِشمه و ناز ِ سَهی قَدان
ک‌آیَد به جلوه سرو ِ صنوبرخرام ِ ما

هرگز نَمیرد آن‌که دل‌اش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده‌یِ عالَم دوام ِ ما

ترسم که صرفه‌ای نَبَرَد روز ِ بازخواست
نان ِ حلال شیخ زِ آب ِ حرام ِ ما

مستی به چشم ِ شاهد ِ دل‌بند ِ ما خوش است
زان‌رو سپرده‌اند به مستی زمام ِ ما

ای باد اگر به گلشن ِ احباب بگذری
زنهار عرضه دِه بر ِ جانان پیام ِ ما

گو نام ِ ما زِ یاد به عمدا چه می‌بری؟
خود آید آن که یاد نباشد زِ نام ِ ما

حافظ ز دیده دانه‌یِ اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ ِ وصل کُنَد قصد ِ دام ِ ما

دریا یِ اَخضَر ِ فَلَک و کشتی‌یِ هِلال
هستند غرق ِ نعمت ِ حاجی قوام ِ ما

بیت یکم:
تا دور ِ روزگار بگردد به کام ِ ما

بیت سوم:
بگرفت همچو لاله دلم در هوای سرو
طوبی نهال قد صنوبر خرام ما

بیت چهارم:
هرگز نشد فنا که دلش

بیت پنجم:
صرفه ئی نکند
روز ِ داوری | روز ِ دادخواه

بیت ششم:
مستی زِ چشم ِ شاهد
زانجا سپرده اند بمستان زمام ما

بیت هفتم:
عرضه دار

بیت هشتم:
چو می بری
یاد نیاری | یاد نیارد | یاد نیاید

بیت نهم:
شاید که مرغ
وصل درآید بدام ما
قصد بام ما | میل دام ما

بیت دهم:
کشتی هلاک

ساقی، به نور ِ باده برافروز جام ِ ما!
مطرب، بگو! که کار ِ جهان شد به کام ما.

هرگز نَمیرد آن‌که دل‌اش زنده شد به عشق! –
ثبت است بر جریده‌یِ عالَم دوام ِ ما.

مستی به چشم ِ شاهد ِ دل‌بند ِ ما خوش است
زان‌رو سپرده‌اند به مستی زمام ِ ما.

ما در پیاله عکس ِ رخ ِ یار دیده‌ایم
ای بی‌خبر زِ لذّت ِ شُرب ِ مُدام ِ ما!

ترسم که صرفه‌ئی نَبَرَد روز ِ بازخواست
نان ِ حلال شیخ زِ آب ِ حرام ِ ما!

#

چندان بُوَد کِرِشمه و ناز ِ سَهی قَدان
ک‌آیَد به جلوه سرو ِ صنوبرخرام ِ ما!

بگرفت هم‌چو لاله دل‌ام در هوا یِ سرو
ای مرغ ِ وصل، کِی شوی آخر تو رام ِ ما؟

ای باد اگر به گلشن ِ احباب بگذری
زنهار، عَرضه دِه بَر ِ جانان پیام ِ ما

گو: «نام ِ ما زِ یاد به عَمدا چه می‌بری؟ –
خود آید آن که یاد نیاید زِ نام ِ ما!»

حافظ! زِ دیده دانه‌یِ اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ ِ بخت کُنَد میل ِ دام ِ ما.

ساقی به نور ِ باده برافروز جام ِ ما
مطرب بگو که کار ِ جهان شد به کام ِ ما

ما در پیاله عکس ِ رخ ِ یار دیده‌ایم
ای بی‌خبر ز لذّت ِ شرب ِ مدام ِ ما

چندان بوَد کرشمه و ناز ِ سهی‌قدان
کاید به جلوه سرو ِ صنوبرخرام ِ ما

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده‌یِ عالم دوام ِ ما

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز ِ بازخواست
نان ِ حلال شیخ ز آب ِ حرام ِ ما

مستی به چشم ِ شاهد ِ دلبند ِ ما خوش است
زان‌رو سپرده‌اند به مستی زمام ِ ما

ای باد اگر به گلشن ِ احباب بگذری
زنهار عرضه دِه بر ِ جانان پیام ِ ما

گو نام ِ ما ز یاد به‌عمدا چه می‌بری
خود آید آن که یاد نیاری ز نام ِ ما

حافظ ز دیده دانه‌یِ اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ ِ وصل کند قصد ِ دام ِ ما

دریا یِ اخضر ِ فلک و کشتی ِ هِلال
هستند غرق ِ نعمت ِ حاجی قوام ِ ما

نسخه‌ی شاملو:
بیت ۱۰ را ندارد
یک بیت متفاوت دارد:
بگرفت همچو لاله دلم در هوای سرو
ای مرغ وصل، کی شوی آخر تو رام ما؟

بیت ۶: خود آید آنکه یاد نیاید ز نام ما
بیت ۹: کند میل دام ما

حافظ به سعی سایه:
مطابقت دارد.

نسخه‌ی انجوی:
بیت ۱۰ را ندارد
یک بیت متفاوت دارد:
بگرفت همچو لاله دلم در هوای سرو
ای مرغ وصل، کی شوی آخر تو رام ما؟

نسخه‌ی انجوی به کوشش مهدی پرهام:
مطابقت دارد.

نسخه‌ی خانلری:
مطابقت دارد.