ای شاهد ِ قدسی که کَشَد بند ِ نقاب‌ات
و ای مرغ ِ بهشتی که دهد دانه و آب‌ات

خواب‌ام بِشُد از دیده در این فکر ِ جگرسوز
ک‌آغوش ِ که شد منزل و ماوا گه ِ خواب‌ات

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه‌یِ آمرزش و پروای ثواب‌ات

راه ِ دل ِ عُشّاق زد آن چشم ِ خمارین
پیدا ست از این شیوه که مَست است شراب‌ات

تیری که زدی بر دل‌ام از غمزه، خطا رَفت
تا باز چه اندیشه کند رای صواب‌ات

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیدا ست نگارا که بلند است جناب‌ات

دور است سر ِ آب در این بادیه هُش‌دار
تا غول ِ بیابان نفریبد به سراب‌ات

تا در ره ِ پیری به چه آیین رَوی ای دل
باری به غَلَط صرف شد ایّام ِ شباب‌ات

ای قصر ِ دل‌افروز که منزل‌گه ِ اُنسی
یا رب مَکُناد آفت ِ ایّام خراب‌ات

حافظ نه غُلامی‌ست که از خواجه گُریزد
لطفی کن و بازآ که خراب‌ام زِ عتاب‌ات

بیت یکم:
ای مرغ

بیت دوم:
از این فکر
که شد تکیه و ماواکه
منزل و آسایش خوابت | منزل آسایش خوابت

بیت سوم:
تدبیر صوابت | پروای صوابت

بیت چهارم:
چشم خماری

بیت پنجم:
خطا بود
تا باز چه تدبیر کند

بیت ششم:
نشنودی

بیت هفتم:
دور است همی آب
از این بادیه

بیت نهم:
که عشرت‌گه ِ انسی

بیت دهم:
که از خواجه برنجد
صلحی کن و
که نرنجم ز عتابت | که برنجم ز عتابت

ای شاهد ِ قُدسی، که کَشَد بند ِ نقاب‌ات؟
وْ اِی مُرغ ِ بهشتی، که دَهَد دانه و آب‌ات؟

خواب‌ام بِشُد از دیده در این فکر ِ جگرسوز
ک‌آغوش ِ که شد منزل و مأوا، گَه ِ خواب‌ات!

بیمار نمی‌پرسی و، ترسم که نباشد
اندیشه‌یِ آمُرزش و پروا یِ ثواب‌ات.

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیدا ست نگارا، که بلند است جناب‌ات.

راه ِ دل ِ عُشّاق زد آن چشم ِ خمارین
پیدا ست از این شیوه که مَست است شراب‌ات.

تیری که زدی بر دل‌ام از غمزه، خطا رَفت
تا باز چه تدبیر کند رای ِ صواب‌ات.

ای قصر ِ دل‌افروز که منزل‌گه ِ اُنسی!
یا رب، مَکُناد آفَت ِ ایّامْ خراب‌ات!

#

تا در ره ِ پیری به چه آئین رَوی، ای دل!
باری به غَلَط صرف شد ایّام ِ شباب‌ات.

دور است سر ِ آب در این بادیه، هُش‌دار
تا غول ِ بیابان نفریبد به سراب‌ات!

#

حافظ نه غُلامی‌ست که از خواجه گُریزد
لُطفی کن و بازآ، که نَرَنجَم زِ عتاب‌ات.

ای شاهد ِ قدسی که کشد بند ِ نقابت
وی مرغ ِ بهشتی که دهد دانه و آبت

خوابم بشد از دیده در این فکر ِ جگرسوز
کاغوش ِ که شد منزل ِ آسایش و خوابت

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه‌یِ آمرزش و پروای ثوابت

راه ِ دل ِ عشّاق زد آن چشم ِ خمارین
پیداست از این شیوه که مست است شرابت

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه تدبیر کند رای ِ صوابت

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیدا ست نگارا که بلند است جنابت

دور است سر ِ آب ازین بادیه هش‌دار
تا غول ِ بیابان نفریبد به سرابت

تا در ره ِ پیری به چه آیین روی ای دل
باری به غلط صرف شد ایّام ِ شبابت

ای قصر ِ دل‌افروز که منزلگه ِ اُنسی
یا رب مکناد آفت ِ ایّام خرابت

حافظ نه غلامی‌ست که از خواجه گریزد
لطفی کن و بازآ که خرابم زِ عتابت

نسخه‌ی شاملو:

بیت ۲: منزل و ماوا، گه ِ خوابت

بیت ۳: بیمار نمی‌پرسی و..

بیت ۴: چشم خمارین

بیت ۵: تا باز چه تدبیر کند رای صوابت

بیت ۷: دور است سر آب در این بادیه هشدار

بیت ۱۰: لطفی کن و بازآ که نرنجم ز عتابت

حافظ به سعی سایه:

بیت ۴: چشم خمارین

بیت ۵: تا باز چه تدبیر کند رای صوابت

بیت ۱۰: لطفی کن و بازآ

نسخه‌ی انجوی:

بیت ۷: دور است سر آب در این بادیه هشدار

بیت ۱۰: لطفی کن و بازآ

نسخه‌ی انجوی به قلم مهدی پرهام:

بیت ۴: چشم خمارین

بیت ۷: دور است سر آب در این بادیه هشدار

بیت ۱۰: لطفی کن و بازآ