دل و دین‌ام شُد و دل‌بر به ملامت بَرخاست
گفت با ما مَنِشین ک‌از تو سلامت برخاست

که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست؛
که نه در آخر ِ صحبت به ندامت برخاست

شمع اگر زان لب ِ خندان به زبان لافی زد
پیش ِ عُشّاق ِ تو شب‌ها به غرامت برخاست

در چمن باد ِ بهاری زِ کنار ِ گُل و سرو
به هواداری ِ آن عارض و قامت برخاست

مست بُگذَشتی و از خلوتیان ِ مَلَکوت
به تماشای تو آشوب ِ قیامت برخاست

پیش ِ رفتار ِ تو پا برنگرفت از خجلت
سرو ِ سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

حافظ این خرقه بیَنداز مگر جان ببری
ک‌آتش از خرقه‌یِ سالوس کرامت برخاست

بیت سوم:
زان رخ زیبا بزبان | زان لب خندان بزبان

بیت پنجم:
بگذشتی بر خلوتیان

بیت ششم:
بناز از قد و قامت

بیت هفتم:
خرقه ی سالوس
سالوس و کرامت

دل و دین‌ام شُد و دل‌بر به ملامت بَرخاست
گفت: «با ما مَنِشین ک‌از تو سلامت برخاست!»

که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر ِ صحبت به ندامت برخاست؟

#

در چمن، باد ِ بهاری، زِ کنار ِ گُل و سرو
به هواداری‌یِ آن عارض و قامت برخاست.

شمع، گر زان لب ِ خندان به زبان لافی زد،
پیش ِ عُشّاق ِ تو شب‌ها به غرامت برخاست.

مست بُگذَشتی و از خلوتیان ِ مَلَکوت
به تماشای تو آشوب ِ قیامت برخاست.

#

حافظ این خرقه بیَنداز مگر جان ببَری،
ک‌آتش از خرمن ِ سالوس و کَرامت برخاست.

دل و دین‌ام شُد و دل‌بر به ملامت بَرخاست
گفت با ما مَنِشین ک‌از تو سلامت برخاست

که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر ِ صحبت به ندامت برخاست

شمع اگر زان لب ِ خندان به زبان لافی زد
پیش ِ عُشّاق ِ تو شب‌ها به غرامت برخاست

در چمن باد ِ بهاری زِ کنار ِ گُل و سرو
به هواداری‌یِ آن عارض و قامت برخاست

مست بُگذَشتی و از خلوتیان ِ مَلَکوت
به تماشای تو آشوب ِ قیامت برخاست

پیش ِ رفتار ِ تو پا برنگرفت از خجلت
سرو ِ سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

حافظ این خرقه بیَنداز مگر جان ببری
ک‌آتش از خرمن ِ سالوس و کرامت برخاست