شکفته شد گل ِ خمری و گشت بلبل مست
صَلا یِ سرخوشی ای صوفیان ِ وقت پرست

اساس ِ توبه که در محکمی چو سنگ نمود
ببین که جام ِ زُجاجی چه‌طُرفه‌اش بشکست

بیار باده که در بارگاه ِ استغنا
چه پاس‌بان و چه سلطان، چه هوش‌یار و چه مَست

در این رباط ِ دو دَر چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق ِ معیشت چه سربلند و چه پست

مقام ِ عیش میسّر نمی‌شود بی‌رنج
بلی به حُکم ِ بَلا بسته‌اند عهد ِ اَلَست

به هست و نیست مَرَنجان ضمیر و خوش می‌باش
که نیستی‌ست سرانجام ِ هر کمال که هست

شکوه ِ آصفی و اسب ِ باد و منطق ِ طیر
به باد رفت و از او خواجه هیچ طرف نبست

به بال و پَر مرو از ره، که تیر ِ پرتابی
هوا گرفت زمانی، ولی به خاک نشست

زبان ِ کِلک ِ تو حافظ چه شُکر ِ آن گوید
که گفته‌یِ سخن‌ات می‌برند دست به دست

بیت یکم:
گل حمرا
ای بلبلان باده پرست | صوفیان باده پرست

بیت دوم:
لباس توبه
چگونه اش بشکست

بیت چهارم:
از این رباط
چون مقرر است رحیل
رواق و طاق مقرنس
معیشت چه پاسبان و چه مست

بیت پنجم:
مقام عشق
یکی بحکم | بلی بحکم بلی
بسته اند روز الست

بیت ششم:
که نیستست سرانجام | که نیست است سرانجام

بیت هفتم:
شکوه آصف و آسیب باد و
از او هیچ خواجه طرف نبست

بیت هشتم:
که تیر ربانی

بیت نهم:
چه شرح آن گوید | چه قدر آن گوید
که گفته‌ی سخنش

شکفته شد گُل ِ حَمْرا و گَشت بلبل مست،
صَلا یِ سرخوشی، ای صوفیان ِ وقت پرست!

اساس ِ توبه – که در محکمی چو سنگ نمود –
ببین که جام ِ زُجاجی چه‌طُرفه‌اش بشکست!

بیار باده که در بارگاه ِ استغنا
چه پاس‌بان و چه سلطان، چه هوش‌یار و چه مَست.

در این رباط ِ دو دَر چون مُقرّر است رَحیل
رواق و طاق ِ معیشت چه سربلند و چه پست.

به بال و پَر مرو از ره، که تیر ِ پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست.

به هست و نیست مَرَنجان ضمیر و، خوش می‌باش!
که نیستی‌ست سرانجام ِ هر کمال که هست:

شکوه ِ آصفی و اسب ِ باد و منطق ِ طَیر
به باد رفت و از آن خواجه هیچ طَرْف نبست

#

زبان ِ کِلک ِ تو، حافظ! چه شُکر ِ آن گوید
که شِکَّر ِ سخن‌ات می‌بَرَند دست به دست؟

شکفته شد گل ِ حمرا و گشت بلبل مست
صَلا یِ سرخوشی ای صوفیان ِ وقت پرست

اساس ِ توبه که در محکمی چو سنگ نمود
ببین که جام ِ زُجاجی چه‌طُرفه‌اش بشکست

بیار باده که در بارگاه ِ استغنا
چه پاس‌بان و چه سلطان، چه هوش‌یار و چه مَست

ازین رباط ِ دو دَر چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق ِ معیشت چه سربلند و چه پست

مقام ِ عیش میسّر نمی‌شود بی‌رنج
بلی به حُکم ِ بَلا بسته‌اند عهد ِ اَلَست

به هست و نیست مَرَنجان ضمیر و خوش می‌باش
که نیستی‌ست سرانجام ِ هر کمال که هست

شکوه ِ آصفی و اسب ِ باد و منطق ِ طیر
به باد رفت و از او خواجه هیچ طَرْف نبست

به بال و پَر مرو از ره، که تیر ِ پرتابی
هوا گرفت زمانی، ولی به خاک نشست

زبان ِ کِلک ِ تو حافظ چه شُکر ِ آن گوید
که گفته‌یِ سخن‌ات می‌برند دست به دست