روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی

تصحیح قزوینی غنی

شماره ۲۸

 

به جان ِ خواجه و حقّ ِ قدیم و عَهد ِ دُرُست

که مونس ِ دم ِ صبح‌ام دُعا یِ دولت ِ تو ست

 

سِرِشک ِ من که زِ طوفان ِ نوح دَست بَرَد

زِ لوح ِ سینه نَیارست نَقش ِ مِهر ِ تو شُست

 

بکُن مُعامله‌ئی وین دل ِ شکسته بِخَر

که با شکسته‌گی اَرزَد به صد‌هزار دُرُست

 

زبان ِ مور به آصف دراز گشت و روا ست

که خواجه خاتم ِ جَم یاوه کرد و بازنَجُست

 

دلا طمع مَبُر از لُطف ِ بی‌نهایت ِ دوست

چو لاف ِ عشق زدی سَر بِباز چابک و چُست

 

به صدق کوش که خورشید زاید از نَفَس‌ات

که از دروغ سیه‌روی گشت صبح ِ نخست

 

شدم زِ دست ِ تو شیدا یِ کوه و دشت و هنوز

نمی‌کنی به ترحُّم نطاق ِ سلسله سُست

 

مَرَنج حافظ و از دل‌بَران حفاظ مجوی

گُناه ِ باغ چه‌باشد چو این‌گیاه نَرُست

 

 

 

تصحیح پرویز ناتل خانلری

 

شماره ۲۴

 

به جان ِ خواجه و حقّ ِ قدیم و عَهد ِ دُرُست

که مونس ِ دم ِ صبح‌ام دُعا یِ دولت ِ تو ست

 

سِرِشک ِ من که زِ طوفان ِ نوح دَست بِبُرْد

زِ لوح ِ سینه نَیارست نَقش ِ مِهر ِ تو شُست

 

بکُن مُعامله‌ئی وین دل ِ شکسته بِخَر

که با شکسته‌گی اَرزَد به صد‌هزار دُرُست

 

ملامت‌ام به خرابی مَکُن که مُرشد ِ عشق

حوالت‌ام به خرابات کَرد روز ِ نخست

 

زبان ِ مور به آصف دراز گشت و روا ست

که خواجه خاتم ِ جَم یاوه کرد و بازنَجُست

 

دلا طمع مَبُر از لُطف ِ بی‌نهایت ِ دوست

چو لاف ِ عشق زدی سَر بِباز چابک و چُست

 

شدم زِ دست ِ تو شیدا یِ کوه و دشت و هنوز

نمی‌کنی به ترحُّم نطاق ِ سلسله سُست

 

مَرَنج حافظ و از دل‌بَران حفاظ مجوی

گُناه ِ باغ چه‌باشد چو این‌درخت نَرُست

 

اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری

 

بیت یکم:

به جان ِ یار و به حقّ ِ قدیم و عهد ِ درست | به جان ِ یار ِ قدیم و به حقّ ِ عهد ِ درست

که مونس ِ دل و جانم دعای | که مونسم دم صبح و دعای

 

بیت دوم:

نوح دست برد

ز نقش روی تو شست

 

 

بیت پنجم:

بر آصف

گشت ازان | کشت و روان

چرا که خاتم جم

کرده و هیچ نجست

 

بیت ششم:

دلا مبر طمع

 

بیت هفتم:

شیدا بکوه و دشت

 

بیت هشتم:

خموش حافظ و از

دلبران کناره مجوی

چو این گیاه نرست

جو آن درخت

 

 

حافظ شیراز به روایت احمدشاملو

 

شماره ۵۷

 

به جان ِ یار و به حقّ ِ قدیم و عَهد ِ دُرُست

که مونس ِ دم ِ صبح‌ام دُعا یِ دولت ِ تو ست!

 

سِرِشک ِ من که زِ طوفان ِ نوح دَست بِبُرْد

زِ لوح ِ سینه نَیارست نَقش ِ مِهر ِ تو شُست.

 

شدم زِ عشق ِ تو شیدا به کوه و دشت و، هنوز

نمی‌کنی به ترحُّم نطاق ِ سلسله سُست.

 

بکُن مُعامله‌ئی وین دل ِ شکسته بِخَر

که با شکسته‌گی اَرزَد به صد‌هزار دُرُست.

 

هزار بار اگر عاشقی نگاری را

بیازمود، دل‌اش سخت بود و پیمان سُست!

 

 

دلا طمع مَبُر از لُطف ِ بی‌نهایت ِ دوست:

چو لاف ِ عشق زدی، سَر بِباز چابک و چُست.

 

 

#

 

به صدق کوش که خورشید زاید از نَفَس‌ات؛

که از دروغ سیَه گَشت رو یِ صبح، نخست.

 

زبان ِ مور بر آصف دراز گشت از آن

که خواجه، خاتَم ِ جَم یاوه کرد و بازنَجُست!

 

ملامت‌ام به خرابی مَکُن که مُرشد ِ عشق

حوالت‌ام به خرابات کَرد روز ِ نخست.

 

مَرَنج حافظ و از دل‌بَران حَفاظ مجوی –

گُناه ِ باغ چه‌باشد چو این‌گیاه نَرُست

 

 

حافظ به سعی سایه

 

شماره ۲۷

 

به جان ِ خواجه و حقّ ِ قدیم و عَهد ِ دُرُست

که مونس ِ دم ِ صبح‌ام دُعا یِ دولت ِ تو ست

 

سِرِشک ِ من که زِ طوفان ِ نوح دَست بِبُرْد

زِ لوح ِ سینه نَیارست نَقش ِ مِهر ِ تو شُست

 

بکُن مُعامله‌ئی وین دل ِ شکسته بِخَر

که با شکسته‌گی اَرزَد به صد‌هزار دُرُست

 

به صدق کوش که خورشید زاید از نَفَس‌ات

که از دروغ سیَه‌روی گَشت صبح ِ نخست

 

* ملامت‌ام به خرابی مَکُن که مُرشد ِ عشق

حوالت‌ام به خرابات کَرد روز ِ نخست

 

زبان ِ مور بر آصف دراز گشت و روا ست

که خواجه خاتم ِ جَم یاوه کرد و بازنَجُست

 

دلا طمع مَبُر از لُطف ِ بی‌نهایت ِ دوست

چو لاف ِ عشق زدی سَر بِباز چابک و چُست

 

شدم زِ دست ِ تو شیدا یِ کوه و دشت و هنوز

نمی‌کنی به ترحّم نطاق ِ سلسله سُست

 

مَرَنج حافظ و از دل‌بَران حفاظ مجوی

گُناه ِ باغ چه‌باشد چو این گیاه نَرُست