روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی
تصحیح قزوینی غنی
آن شب ِ قَدری که گویند اهل ِ خلوت، امشب است
یا رب این تأثیر ِ دولت در کدامین کوکب است؟
تا به گیسو یِ تو دست ِ نا سزایان کم رسد
هر دلی از حلقه‌ئی در ذِکر ِ یارب یارب است
کُشته‌یِ چاه ِ زنخ‌دان ِ تو اَم ک‌از هر طَرَف
صدهزار اَش گَردَن ِ جان زیر ِ طوق ِ غبغب است
شَه‌سَوار ِ من که مَه آیینه‌دار ِ رو یِ او ست
تاج ِ خورشید ِ بلند اَش خاک ِ نَعل ِ مَرکَب است
عکس ِ خوی بر عارض‌اش بین! ک‌آفتاب ِ گرم رو
در هوا یِ آن عَرَق، تا هست، هر روز اَش تب است
من نخواهم کَرد تَرک ِ لعل ِ یار و جام ِ می
زاهدان! معذور دارید اَم که این‌ام مذهب است
اندر آن ساعت که بر پشت ِ صبا بندند زین
با سلیمان چون برانم من که مور اَم مرکب است
آن که ناوک بر دل ِ من زیر‌چشمی می‌زند
قوت ِ جان ِ حافظ‌اش در خنده‌یِ زیرِلب است
آب ِ حیوان‌اش زِ منقار ِ بلاغت می‌چکد
زاغ ِ کِلک ِ من – به‌نام‌ایزد – چه عالی‌مَشَرب است
تصحیح پرویز ناتل خانلری
شماره ۳۰
آن شب ِ قَدری که گویند اهل ِ خلوت، امشب است
یا رب این تأثیر ِ دولت در کدامین کوکب است؟
تا به گیسو یِ تو دست ِ نا سزایان کم رسد
هر دلی از حلقه‌ئی در ذِکر ِ یارب یارب است
کُشته‌یِ چاه ِ زنخ‌دان ِ تو اَم ک‌از هر طَرَف
صدهزار اَش گَردَن ِ جان زیر ِ طوق ِ غبغب است
شَه‌سَوار ِ من که مَه آیینه‌دار ِ رو یِ او ست
تاج ِ خورشید ِ بلند اَش خاک ِ نَعل ِ مَرکَب است
تاب ِ خوی بر عارض‌اش بین! ک‌آفتاب ِ گرم رو
در هوا یِ آن عَرَق، تا هست، هر روز اَش تب است
من نخواهم کَرد تَرک ِ لعل ِ یار و جام ِ می
زاهدان! معذور دارید اَم که این‌ام مذهب است
آن که ناوک بر دل ِ من زیر‌چشمی می‌زند
قوت ِ جان ِ حافظ‌اش در خنده‌یِ زیرِلب است
آب ِ حیوان‌اش زِ منقار ِ بلاغت می‌چکد
زاغ ِ کِلک ِ من – به‌نام‌ایزد – چه عالی‌مَشَرب است
اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری
بیت یکم:
قدری که جویند
اهل دولت
آن تاثیر
از کدامین
در کدامین دولت
بیت دوم:
چشم ناسزایان
هر شبی در حلقه زلف تو یارب
بیت سوم:
کشته ی خال
صدهزاران طوق جان در زیر
صدهزاران گردن
گردن اندر زیر
بیت چهارم:
که خود آئینه دار مهر اوست
خال خورشید
بیت پنجم:
عکس خوی | عکس می | تاب می
این عرق
تا هست دانم در تبست
بیت ششم:
نخواهم ترک کردن لعل
دوستان معذور می دارید کاینم
بیت هفتم:
بر دل ما
بیت هشتم:
آب خورشیدش ز منقار
ز منقار ملاحت
زانکه کلک نازنینش نیک عالی مشرب است
زانکه کلک من
من بنامیزد چه
حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۳۵
آن شب ِ قَدْری که گویند اهل ِ خلوت، امشب است
یا رب! این تأثیر ِ دولت از کدامین کوکب است؟
من نخواهم کَرد تَرک ِ لعل ِ یار و جام ِ می
زاهدان، معذور دارید اَم که این‌ام مذهب است!
#
تا به گیسو یِ تو دست ِ نا سزایان کم رسد
هر دلی از حلقه‌ئی در ذِکر ِ یارب یارب است.
کُشته‌یِ چاه ِ زنخ‌دان ِ تو اَم، ک‌از هر طَرَف
صدهزار اَش گَردَن ِ جان زیر ِ طوق ِ غبغب است.
شَه‌سَوار ِ من – که مَه آیینه‌دار ِ رو یِ او ست –
تاج ِ خورشید ِ بلند اَش خاک ِ نَعل ِ مَرکَب است.
تاب ِ خُویْ بر عارض‌اش بین، ک‌آفتاب ِ گرمْ رو
در هوا یِ آن عَرَق تا هست، هر روز اَش تب است!
اندر آن موکب که بر پُشت ِ صبا بندند زین
با سلیمان چون بَرآیم من که مور اَم مَرکب است؟
#
آن که ناوک بر دل ِ من زیر‌چشمی می‌زند
قوت ِ جان ِ حافظ‌اش در خنده‌یِ زیرِلب است.
آب ِ حیوان‌اش زِ منقار ِ بَلاغَت می‌چکد
زاغ ِ کِلْک ِ من، به‌نام‌ایزد، چه عالی‌مَشَرب است!
حافظ به سعی سایه
شماره ۲۹
آن شب ِ قَدری که گویند اهل ِ خلوت امشب است
یا رب این تأثیر ِ دولت در کدامین کوکب است
تا به گیسو یِ تو دست ِ نا سزایان کم رسد
هر دلی از حلقه‌ئی در ذِکر ِ یارب یارب است
کُشته‌یِ چاه ِ زنخ‌دان ِ تو اَم ک‌از هر طَرَف
صدهزار اَش گَردَن ِ جان زیر ِ طوق ِ غبغب است
اندر آن موکب که بر پُشت ِ صبا بندند زین
با سلیمان چون برانم من که مور اَم مَرکب است
* شَه‌سَوار ِ من که مَه آیینه‌دار ِ رو یِ او ست
تاج ِ خورشید ِ بلند اَش خاک ِ نَعل ِ مَرکَب است
تاب ِ خوی بر عارض‌اش بین! ک‌آفتاب ِ گرم رو
در هوا یِ آن عَرَق تا هست هر روز اَش تب است
من نخواهم کَرد تَرک ِ لعل ِ یار و جام ِ می
زاهدان معذور داریدم که این‌ام مذهب است
آن که ناوک بر دل ِ من زیر‌چشمی می‌زند
قوت ِ جان ِ حافظ‌اش در خنده‌یِ زیرِلب است
آب ِ حیوان‌اش زِ منقار ِ بلاغت می‌چکد
زاغ ِ کِلک ِ من – به‌نام‌ایزد – چه عالی‌مَشَرب است