روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی
تصحیح قزوینی غنی
خدا چو صورت ِ ابرو یِ دل‌گشا یِ تو بست
گُشاد ِ کار ِ من اندر کرشمه‌ها یِ تو بست
مرا و سرو ِ چمن را به خاک ِ راه نشاند
زمانه تا قَصَب ِ نرگس ِ قَبا یِ تو بست
زِ کار ِ ما و دل ِ غنچه صد گِرِه بگشود
نسیم ِ گُل چو دل اندر پی ِ هوا یِ تو بست
مرا به بند ِ تو دوران ِ چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضا یِ تو بست
چو نافه بر دل ِ مسکین ِ من گِرِه مَفِکن
که عهد با سر ِ زلف ِ گره‌گشا یِ تو بست
تو خود وصال ِ دِگر بودی ای نسیم ِ وصال
خطا نِگَر که دل امّید در وفا یِ تو بست
زِ دست ِ جور ِ تو گفتم زِ شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو! که پا یِ تو بست
تصحیح پرویز ناتل خانلری
شماره ۳۳
خدا چو صورت ِ ابرو یِ دل‌گشا یِ تو بست
گُشاد ِ کار ِ من اندر کرشمه‌ها یِ تو بست
مرا و مُرغ ِ چمن را زِ دل بِبُرد آرام
زمانه تا قَصَب ِ نرگس و قَبا یِ تو بست
زِ کار ِ ما و دل ِ غنچه بَس گِرِه بگشود
نسیم ِ گُل چو دل اندر پی ِ هوا یِ تو بست
مرا به بند ِ تو دوران ِ چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضا یِ تو بست
چو نافه بر دل ِ مسکین ِ من گِرِه مَفِکن
چو عهد با سر ِ زلف ِ گره‌گشا یِ تو بست
تو خود حیات ِ دِگر بودی ای زمان ِ وصال
خطا نِگَر که دل امّید در وفا یِ تو بست
زِ دست ِ جور ِ تو گفتم زِ شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پا یِ تو بست
اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری
بیت یکم:
خدا که صورت
بیت دوم:
مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند
ز دل ربود آرام
قصب نرگس قبای | قصب و ترکش قبای | قصب زرکش قبای
بیت سوم:
هم از نسیم تو روزی گشایشی یابد
نگار ما ز دل غنچه | ز کار ما گره غنچه بس گره | غنچه صد گره | چو غنچه هر که دل اندر
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست
بیت چهارم:
مرا بقید تو
نسیم گل چو دل اندر هوای تو بست
که عهد با سر زلف گره گشای تو بست
سررشته در قفای تو بست
بیت پنجم:
چو غنچه بر دل
ز نافه بر دل مسکین من گره بگشود
چو باد بر دل
مسکین ما گره
که عهد
نسیم گل چون دل خویش در هوای تو بست
بیت ششم:
تو خود وصال دگر
بودی ای نسیم صبا | بوده ای زمان وصال | ای نسیم وصال
دلم امید ندانست و در وفای تو بست
خطا نکرد که دل در پی قبای تو بست
که دل اندر پی وفای
بیت هفتم:
ز دست جور تو خواهم ز شهر بیرون رفت
حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۵۴
خدا چو صورت ِ ابرو یِ دل‌گشا یِ تو بست
گُشاد ِ کار ِ من اندر کرشمه‌ها یِ تو بست.
مرا و سرو ِ چمن را به خاک ِ راه نشاند
زمانه، تا قَصَب ِ زَرکش ِ قَبا یِ تو بست.
مرا و مُرغ ِ چمن را زِ دل بِبُرد آرام
سَحَرگَهان که دل ِ هر دو در نوا یِ تو بست.
زِ کار ِ ما و دل ِ غنچه صد گِرِه بگشود
نسیم ِ صبح، چو دل در رَه ِ صفا یِ تو بست.
چو نافه بر دل ِ مسکین ِ من گِرِه مَفِکن
که عهد با سر ِ زلف ِ گره‌گشا یِ تو بست.
مرا به بند ِ تو دوران ِ چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سرْرشته در رضا یِ تو بست!
#
تو خود حیات ِ دِگر بودی، ای زمان ِ وصال!
خطا نِگَر که دل، امّید در بقا یِ تو بست.
«زِ دست ِ جور ِ تو (گفتم) زِ شهر خواهم رفت.»
به خنده گفت که: «حافظ، برو، که پا یِ تو بست؟»
حافظ به سعی سایه
شماره ۳۱
خدا چو صورت ِ ابرو یِ دل‌گشا یِ تو بست
گُشاد ِ کار ِ من اندر کرشمه‌ها یِ تو بست
مرا و سرو ِ چمن را به خاک ِ راه نشاند
زمانه تا قَصَب ِ نرگس ِ قَبا یِ تو بست
هم از نسیم ِ تو روزی گشایشی یابد
چو غنچه هر که دل اندر پی ِ هوا ی تو بست
مرا به بند ِ تو دوران ِ چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضا یِ تو بست
چو نافه بر دل ِ مسکین ِ من گِرِه مَفِکن
که عهد با سر ِ زلف ِ گره‌گشا یِ تو بست
تو خود حیات ِ دِگر بودی ای نسیم ِ وصال
خطا نِگَر که دل امّید در وفا یِ تو بست
زِ دست ِ جور ِ تو گفتم زِ شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پا یِ تو بست