روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی
تصحیح قزوینی غنی
تا سر ِ زلف ِ تو در دست ِ نسیم افتاده‌ست
دل ِ سودا زده از غصه دو نیم افتاده‌ست
چشم ِ جادو یِ تو خود عین ِ سَواد ِ سِحر است
لیکن این هست که این نسخه سقیم افتاده‌ست
دَر خَم ِ زلف ِ تو آن خال ِ سیَه دانی چیست؟
نقطه‌یِ دوده که در حلقه‌یِ جیم افتاده‌ست
زلف ِ مشکین ِ تو در گلشن ِ فردوس ِ عذار
چیست؟: طاووس که در باغ ِ نعیم افتاده‌ست
دل ِ من در هوس ِ رو یِ تو ای مونس ِ جان
خاک ِ راهی‌ست که در دست ِ نسیم افتاده‌ست
هم‌چو گَرد این تن ِ خاکی نتواند برخاست
از سر ِ کوی تو؛ زان رو که عظیم افتاده‌ست
سایه‌یِ قدّ ِ تو بر قالب‌ام ای عیسی دَم
عکس ِ روحیست که بر عظم ِ رَمیم افتاده‌ست
آن که جُز کعبه مقام‌اش نَبُد، از یاد ِ لَب‌‌ات
بر دَر ِ می‌کده دیدم که مُقیم افتاده‌ست
حافظ ِ گم‌شده را با غم‌ات ای یار ِ عزیز
اتّحادی‌ست که در عهد ِ قدیم افتاده‌ست
تصحیح پرویز ناتل خانلری
شماره ۳۸
تا سر ِ زلف ِ تو در دست ِ نسیم افتاده‌ست
دل ِ سودا زده از غصّه دو نیم افتاده‌ست
چشم ِ جادو یِ تو خود عین ِ سَواد ِ سِحر است
لیکن این هست که این نسخه سقیم افتاده‌ست
دَر خَم ِ زلف ِ تو آن خال ِ سیَه دانی چیست؟
نقطه‌یِ دوده که در حلقه‌یِ جیم افتاده‌ست
زلف ِ مشکین ِ تو در گلشن ِ فردوس ِ عذار
چیست طاووس که در باغ ِ نعیم افتاده‌ست
دل ِ من از هوس ِ بو یِ تو ای مونس ِ جان
خاک ِ راهی‌ست که در پا یِ نسیم افتاده‌ست
هم‌چو گَرد این تن ِ خاکی نَتَواند برخاست
از سر ِ کوی تو زان رو که عظیم افتاده‌ست
سایه‌یِ سرو ِ تو بر قالب‌ام ای عیسی دَم
عکس ِ روح است که بر عظم ِ رَمیم افتاده‌ست
آن که جُز کعبه مقام‌اش نَبُد از یاد ِ لَب‌‌ات
بر دَر ِ می‌کده دیدم که مُقیم افتاده‌ست
حافظ ِ گم‌شده را با غم‌ات ای جان ِ عزیز
اتّحادی‌ست که در عهد ِ قدیم افتاده‌ست
اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری
بیت دوم:
لیکن آن هست
که آن نسخه
بیت سوم:
نقطه ی نون که در
بیت پنجم:
دل ما از هوس | دل من در هوس
از هوس روی تو
که در دست نسیم
بیت ششم:
زان در که عظیم | زان ناله عظیم
بیت هفتم:
سایه ی قد تو
عکس روحیست | عکس روئیست
بیت هشتم:
مقامش نبد از روز الست
بیت نهم:
حافظ دلشده
با لبت ای جان
ای یار عزیز
که با عهد قدیم
حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۲۸
تا سر ِ زلف ِ تو در دست ِ نسیم افتاده‌ست
دل ِ سودا زده از غصّه دو نیم افتاده‌ست.
دل ِ من در هوس ِ بو یِ تو ای مونس ِ جان
خاک ِ راهی‌ست که در دست ِ نسیم افتاده‌ست.
چشم ِ جادو یِ تو خود عین ِ سَواد ِ سِحر است
لیکن این هست که آن نسخه سقیم افتاده‌ست.
آن که جُز کعبه مقام‌اش نَبُد، از یاد ِ لَب‌‌ات
بر دَر ِ می‌کده دیدم که مُقیم افتاده‌ست.
حافظ ِ دِل‌شُده را با غم‌ات – ای جان ِ عزیز! –
اتّحادی‌ست که در عهد ِ قدیم افتاده‌ست.
حافظ به سعی سایه
شماره ۳۶
تا سر ِ زلف ِ تو در دست ِ نسیم افتاده‌ست
دل ِ سودا زده از غصّه دو نیم افتاده‌ست
چشم ِ جادو یِ تو خود عین ِ سَواد ِ سِحر است
لیکن این هست که آن نسخه سقیم افتاده‌ست
دَر خَم ِ زلف ِ تو آن خال ِ سیَه دانی چیست
نقطه‌یِ دوده که در حلقه‌یِ جیم افتاده‌ست
زلف ِ مشکین ِ تو در گلشن ِ فردوس ِ عذار
چیست طاووس که در باغ ِ نعیم افتاده‌ست
دل ِ من از هوس ِ بو یِ تو ای مونس ِ جان
خاک ِ راهی‌ست که در دست ِ نسیم افتاده‌ست
هم‌چو گَرد این تن ِ خاکی نَتَواند برخاست
از سر ِ کوی تو زان رو که عظیم افتاده‌ست
سایه‌یِ قدّ ِ تو بر قالب‌ام ای عیسی دَم
عکس ِ روحیست که بر عظم ِ رَمیم افتاده‌ست
آن که جُز کعبه مقام‌اش نَبُد از یاد ِ لَب‌‌ات
بر دَر ِ می‌کده دیدم که مُقیم افتاده‌ست
حافظ ِ گم‌شده را با غم‌ات ای جان ِ عزیز
اتّحادی‌ست که در عهد ِ قدیم افتاده‌ست
Trackbacks/Pingbacks