روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی
تصحیح قزوینی غنی
بی مهر ِ رُخ‌ات روز ِ مَرا نور نمانده‌ست
وَز عُمر مرا جز شب ِ دیجور نمانده‌ست
هنگام ِ وداع ِ تو زِ بس گریه که کردم
دور از رخ ِ تو، چشم ِ مرا نور نمانده‌ست
می‌رفت خیال ِ تو زِ چشم ِ من و می‌گفت
هیهات از این گوشه که مَعمور نمانده‌ست
وصل ِ تو اجل را زِ سَر اَم دور همی‌داشت
از دولت ِ هِجر ِ تو کنون دور نمانده‌ست
نزدیک شد آن دم که رقیب ِ تو بگوید
دور از رُخ‌ات این خسته‌یِ رنجور نمانده‌ست
صبر است مرا چاره‌یِ هجران ِ تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نمانده‌ست
در هجر ِ تو گر چشم ِ مرا آب روان است
گو خون ِ جگر ریز که معذور نمانده‌ست
حافظ زِ غم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعیه‌یِ سور نمانده‌ست
تصحیح پرویز ناتل خانلری
شماره ۳۹
بی مهر ِ رُخ‌ات روز ِ مَرا نور نمانده‌ست
وَز عُمر مرا جز شب ِ دیجور نمانده‌ست
صبر است مرا چاره‌یِ هجران ِ تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نمانده‌ست
هنگام ِ وداع ِ تو زِ بس گریه که کردم
دور از رخ ِ تو، چشم ِ مرا نور نمانده‌ست
می‌رفت خیال ِ تو زِ چشم ِ من و می‌گفت
هیهات از این گوشه که مَعمور نمانده‌ست
وصل ِ تو اجل را زِ سَر اَم دور همی‌داشت
از دولت ِ هِجر ِ تو کنون دور نمانده‌ست
نزدیک شد آن دم که رقیب ِ تو بگوید
دور از در اَت آن خسته‌یِ مهجور نمانده‌ست
مِن‌بعد چه سود اَر قدمی رنجه کند دوست؟
ک‌از جان رمقی در تن ِ رنجور نمانده‌ست
در هجر ِ تو گر چشم ِ مرا آب نمانَد
گو خون ِ جگر ریز که معذور نمانده‌ست
حافظ زِ غم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعیه‌یِ سور نمانده‌ست
اختلاف نسخه ها بر اساس تصحیح خانلری
بیت دوم:
چاره ز هجر تو ولیکن
بیت سوم:
گریه که کردیم
بیت پنجم:
اجل از سر من
می زنند نفیر
بیت ششم:
که رقیبان تو کوبند
دور از رخت
آن خسته ی رنجور | این خسته ی رنجور | خسته ی رنجور
بیت هفتم:
در تن مهجور
بیت هشتم:
آب نماندست
چشم مرا خواب نگیرد
آب روانست
که مقدور نماندست
حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۲۹
بی مهر ِ رُخ‌ات روز ِ مَرا نور نمانده‌ست
وَز عُمر، مرا جز شب ِ دیجور نمانده‌ست.
وصل ِ تو اجل از سَر ِ ما دور همی‌داشت
از دولت ِ هِجر ِ تو کنون دور نمانده‌ست.
نزدیک شد آن دم که رقیبان ِ تو گویند:
«دور از در اَت، آن خسته‌یِ رنجور، نمانده‌ست!»
در هجر ِ تو، گَر چشم ِ مرا آب نمانَد
گو خون ِ جگر ریز که معذور نمانده‌ست!
صبر است مرا چاره‌یِ هجران ِ تو، لیکن
چون صبر توان کرد؛ که مقدور نمانده‌ست.
مِن‌بعد چه سود اَر قدمی رنجه کند دوست؟-
چشم ِ من ِ دل‌خون شده معمور نمانده‌ست.
حافظ زِ غم از گریه نپرداخت به خنده-
ماتم زده را داعیه‌یِ سور نمانده‌ست!
حافظ به سعی سایه
شماره ۳۷
بی مهر ِ رُخت روز ِ مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب ِ دیجور نماندست
صبر است مرا چاره‌یِ هجران ِ تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست
هنگام ِ وداع ِ تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ ِ تو، چشم ِ مرا نور نماندست
می‌رفت خیال ِ تو زِ چشم ِ من و می‌گفت
هیهات از این گوشه که معمور نماندست
وصل ِ تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت
از دولت ِ هِجر ِ تو کنون دور نماندست
نزدیک شد آن دم که رقیب ِ تو بگوید
دور از درت آن خسته‌یِ مهجور نماندست
مِن‌بعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست
کز جان رمقی در تن ِ رنجور نماندست
در هجر ِ تو گر چشم ِ مرا آب نمانَد
گو خون ِ جگر ریز که معذور نماندست
حافظ ز غم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم‌زده را داعیه‌یِ سور نماندست
Trackbacks/Pingbacks