۴۹: روضه خلد برین خلوت درویشان است

 

روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی

 

تصحیح قزوینی غنی

شماره ۴۹

 

 

روضه‌یِ خُلد ِ بَرین، خلوت ِ درویشان است

مایه‌یِ محتشمی خدمت ِ درویشان است

 

گنج ِ عُزلت که طِلِسمات ِ عجایب دارد

فتح ِ آن در نظر ِ رحمت ِ درویشان است

 

قصر ِ فردوس که رضوانْ‌ش به دربانی رفت

منظری از چمن ِ نزهت ِ درویشان است

 

آن‌چه زَر می‌شود از پرتو ِ آن، قلب ِ سیاه

کیمیا یی‌ست که در صحبت ِ درویشان است

 

آن که پیش‌اش بِنَهَد تاج ِ تکبُّر خورشید

کبریا یی‌ست که در حشمت ِ درویشان است

 

دولتی را که نباشد غم از آسیب ِ زوال

بی‌تکلّف بشنو! دولت ِ درویشان است

 

خسروان قبله‌یِ حاجات ِ جهان‌اند، ولی

سبب‌اش بنده‌گی‌یِ حضرت ِ درویشان است

 

رو یِ مقصود که شاهان به دُعا می‌طلبند

مَظهر اش آینه‌یِ طَلعَت ِ درویشان است

 

از کران تا به کران لشکر ِ ظُلم است، ولی

از ازل تا به ابد فُرصت ِ درویشان است

 

ای توان‌گر! مفروش این همه نخوت، که تو را

سَر و زَر در کنف ِ همّت ِ درویشان است

 

گنج ِ قارون که فرو می‌شود از قهر هنوز،

خوانده باشی که هم از غیرت ِ درویشان است

 

حافظ! اَر آب ِ حیات ِ ازلی می‌خواهی

منبع‌اش خاک ِ در ِ خلوت ِ درویشان است

 

من غُلام ِ نظر ِ آصف ِ عهد اَم ک‌او را

صورت ِ خواجه‌گی و سیرت ِ درویشان است