روزگاری‌ست که سودا یِ بُتان دین ِ من است
غم ِ این کار، نشاط ِ دل ِ غم‌گین ِ من است

دیدن ِ رو یِ تو را دیده‌یِ جان‌بین باید
وین کُجا مَرتبه‌یِ چشم ِ جهان‌بین ِ من است؟

یار ِ من باش که زیب ِ فلک و زینت ِ دهر
از مَه ِ رو یِ تو و اشک ِ چو پروین ِ من است

تا مرا عشق ِ تو تعلیم ِ سخن‌گفتن کرد
خلق را ورد ِ زبان مدحت و تحسین ِ من است

دولت ِ فقر خدایا به من ارزانی دار
ک‌این کرامت سبب ِ حشمت و تمکین ِ من است

واعظ ِ شحنه شناس این عظمت گو مَفُروش
ز‌آن‌که منزل‌گه ِ سلطان، دل ِ مسکین ِ من است

یا رب این کعبه‌یِ مقصود تماشاگَه ِ کیست
که مُغیلان ِ طریق‌اش گل و نسرین ِ من است

حافظ از حشمت ِ پرویز دِگَر قصّه مخوان
که لب‌اش جُرعه‌کش ِ خسرو ِ شیرین ِ من است