حافظ شیراز به روایت احمد شاملو
شماره ۸۰
برو ای زاهد و دعوت مکن‌ام سو یِ بهشت
که خدا خود زِ ازل بَهر ِ بهشت‌ام نَسِرِشت!
منع‌ام از مِی مَکُن ای صوفی‌یِ صافی! چه‌کنم
گر خُدا طینت ِ ما را به می ِ صاف سرشت؟
تو و تسبیح و مصلّا و رَه ِ زهد و صللاح
من و می‌خانه زُنّار و رَه ِ دِیر و کُنِشت!
صوفی آن صاف ِ بهشتی نَبُوَد، زان‌که چو من
خرقه در می‌کده ها ره ِ می ِ ناب نَهِشت.
لذت ِ عیش ِ بهشت و لب ِ حور اَش نَبوَد
هر که او دامن ِ معشوق ِ خود از دست بِهِشت.
حافظا! لطف ِ حق اَر با تو عنایت دارد
باش فارغ ز ِ غم ِ دوزخ و شادی‌یِ بهشت!