صبح‌دم مرغ ِ چمن با گُل ِ نوخاسته گفت
ناز کم کُن که در این باغ بسی چون تو شکفت

گل بخندید که از راست نرنجیم، ولی
هیچ عاشق سخن ِ سخت به معشوق نگفت

گَر طمع داری از آن جام ِ مرصّع می ِ لعل
ای بسا دُر که به نوک ِ مُژه ات‌باید سُفت

تا ابد بوی ِ محبّت به مشام‌اش نرسد
هر که خاک ِ در ِ می‌خانه به رخساره نَرُفت

در گلستان ِ اِرَم، دوش، چو از لطف ِ هوا
زلف ِ سنبل به نسیم ِ سحری می‌آشفت؛

گفتم: ای مَسند ِ جَم! جام ِ جهان بین‌ات کو؟
گفت: افسوس که آن دولت ِ بیدار بِخُفت

سخن ِ عشق نه آن است که آید به زبان
ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت

اشک ِ حافظ خِرَد و صبر به دریا انداخت
چه‌کند؟ سوز ِ غم ِ عشق نیارست نهُفت