حافظ شیراز به روایت احمد شاملو

 

شماره ۹

 

ما برفتیم، تو دانی و دل ِ غم‌خور ِ ما!

بخت ِ بد تا به کجا می برد آبشخور ِ ما.

 

به دعا آمده‌ام، هم به دعا باز رودم

که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ِ ما!

 

 

 

مدّعی قصّه‌یِ آزار ِ من ِ خسته کند

رشک می‌آید اَش از صحبت ِ جان‌پرور ِ ما.

 

گر همه خَلق ِ جهان بر من و تو حیف کُنند،

بِکَشَد از همه اِنصاف ِ سِتَم داور ِ ما!

 

به سَر اَت! گر همه عالَم به سَر اَم جمع شوند

نتوان بُرد هوا یِ تو برون از سر ِ ما.

 

 

تا زِ وصف ِ رخ ِ زیبا یِ تو ما دم زده ایم

ورق ِ گُل خجل است از ورق ِ دفتر ِ ما.

 

از نثار ِ مُژه، چون زُلف ِ تو دَر دُر گیرم

قدمی ک‌از تو سلامی برساند بَر ِ ما.

 

 

هر که پرسید: «کجا رفت، خدارا، حافظ؟»

گو: «به زاری سفری کرد و بِرَفت از دَر ِ ما.»