غزل ۱۱۶ سعدی

گر صبر ِ دل از تو هست و گر نیست،

هم صبر! که چاره‌یِ دگر نیست

ای خواجه! به کوی دل‌ستانان

زنهار مرو! که ره به در نیست

دانند جهانیان که در عشق

اندیشه‌یِ عقل، معتبر نیست

گویند به جانبی دگر رو

و ز جانب ِ او عزیزتر نیست!

گِرد ِ همه بوستان بگشتیم

بر هیچ درخت از این ثمر نیست

من درخور ِ تو چه تحفه آرم؟

جان است و بهایِ یک نظر نیست

دانی که خبر ز عشق دارد؟

آن ک‌از همه عالم‌اش خبر نیست

سعدی! چو امید ِ وصل باقی ست

اندیشه‌یِ جان و بیم ِ سر نیست

پروانه زِ عشق بر خطر بود

اکنون که بسوخت‌اش خطر نیست