غزل ۱۶۴ سعدی

دیدار ِ یار ِ غایب، دانی چه ذوق دارد؟:

ابری که در بیابان بر تشنه‌ئی ببارد

ای بویِ آشنایی! دانستم از کجا یی

پیغام ِ وصل ِ جانان، پیوند ِ روح دارد

سودایِ عشق پختن؛ عقل‌ام نمی‌پسندد

فرمان ِ عقل بُردن؛ عشق‌ام نمی‌گذارد

باشد که خود به رحمت یاد آورند ما را

و ر نه کدام قاصد پیغام ِ ما گزارد

هم عارفان ِ عاشق دانند حال ِ مسکین

گر عارفی بنالد، یا عاشقی بِزارد

زهر م چو نوش‌دارو از دست ِ یار ِ شیرین

بر دل خوش است نوشم؛ بی او نمی‌گوارد

پایی که برنیارد روزی به سنگ ِ عشقی

گوییم جان ندارد یا دل نمی‌سپارد

مشغول ِ عشق ِ جانان گر عاشقی ست صادق،

در روز ِ تیرباران باید که سَر نخارد

بی‌حاصل است یارا اوقات ِ زندگانی

الّا دَمی که یاری با هم‌دمی برآرد

دانی چرا نشیند سعدی به کُنج ِ خلوت؟:

ک‌از دست ِ خوب‌رویان بیرون شدن نَیارد