غزل ۱۸۹ سعدی

آه اگر دست ِ دل ِ من به تمنّا نرسد!

یا دل از چنبر ِ عشق ِ تو به من وا نرسد

غم ِ هجران به‌سَویَّت‌تر از این قسمت کن!

ک‌این همه درد به جان ِ من ِ تنها نرسد

سروبالای مَنا! گر به چمن برگذری

سرو ِ بالایِ تو را سرو به بالا نرسد

چون تویی را، چو منی در نظر آید؟ هیهات!

که قیامت رسد این رشته به هم؛ یا نرسد!

ز آسمان بگذرم ار بر من‌ات افتد نظری

ذرّه تا مِهر نبیند، به ثریّا نرسد

بر سر ِ خوان ِ لب‌ات دست ِ چو من درویشی

به گدایی رسد آخر چو به یغما نرسد

ابر ِ چشمان‌ام اگر قطره چنین خواهد ریخت،

بوالعجب دارم اگر سیل به دریا نرسد

هجر بپسندم اگر وصل میسّر نشود

خار بردارم اگر دست به خرما نرسد

سعدیا! کنگره‌یِ وصل بلند است و هر آنک

پای بر سر ننهد، دست ِ وی آن‌جا نرسد