غزل ۱۹۰ سعدی

از این تعلّق ِ بی‌هوده تا به من چه رسد؟

و ز آن که خون ِ دل‌ام ریخت؛ تا به تن چه رسد

به گَرد ِ پایِ سمند ش نمی‌رسد مشتاق

که دست‌بوس کُنَد؛ تا بدان دهن چه رسد!

همه خطای من است این که می‌رود بر من

زِ دست ِ خویشتن‌ام؛ تا به خویش‌تن چه رسد

بیا که گر به گریبان ِ جان رسد دست‌ام

زِ شوق پاره کنم؛ تا به پیرهن چه رسد

که دید رنگ ِ بهاری به رنگ ِ رخسار ت

که آب ِ گُل ببَرَد؛ تا به یاسمن چه رسد

رقیب کی ست! که در ماجرایِ خلوت ِ ما

فرشته ره نبَرَد؛ تا به اهرمن چه رسد

زِ هر نبات که حُسنی و منظری دارد

به سرو ِ قامت ِ آن نازنین‌بدن چه رسد

چو خسرو از لب ِ شیرین نمی‌برد مقصود،

قیاس کن که به فرهاد ِ کوه‌کن چه رسد!

زکات ِ لعل ِ لب‌ات را بسی طلب‌کار اند

میان ِ این‌همه خواهندگان، به من چه رسد

رسید ناله‌ی سعدی به هر که در آفاق

و گر عبیر نسوزد به انجمن چه رسد