غزل ۱۹۴ سعدی

شب ِ عاشقان ِ بی‌دل چه شبی دراز باشد

تو بیا ک‌از اوّل ِ شب دَر ِ صبح باز باشد

عجب است اگر توانم که سفر کُنم زِ دست‌ات

به کجا رود کبوتر که اسیر ِ باز باشد

ز محبّت‌ات نخواهم که نظر کنم به روی‌ات

که مُحِبّ ِ صادق آن است که پاک‌باز باشد

به کرشمه‌یِ عنایت نِگَهی به سویِ ما کُن

که دعایِ دردمندان زِ سَر ِ نیاز باشد

سخنی که نیست طاقت که زِ خویش‌تن بپوشم

به کدام دوست گویم که مَحَلّ ِ راز باشد

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی

تو صنم نمی‌گذاری که مرا نماز باشد

نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم

که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد

دگر ش چو بازبینی، غم ِ دل مگوی سعدی!

که شب ِ وصال کوتاه و سخن دراز باشد

قدمی که برگرفتی به وفا و عهد ِ یاران،

اگر از بلا بترسی قدم ِ مَجاز باشد