غزل ۱۹۵ سعدی

از تو دل برنکَنم تا دل و جان‌ام باشد

می‌بَرَم جور ِ تو تا وُسع و توان‌ام باشد

گر نوازی، چه سعادت به از این خواهم یافت؟

و ر کُشی زار، چه دولت به از آن‌ام باشد

چون مرا عشق ِ تو از هر چه جهان باز استد

چه غم از سرزنش ِ هر‌که‌جهان‌ام باشد

تیغ ِ قهر ار تو زنی، قوّت ِ روح‌ام گردد

جام ِ زهر ار تو دهی، قوت ِ روان‌ام باشد

در قیامت چو سَر از خاک ِ لحَد بردارم

گَرد ِ سودایِ تو بر دامن ِ جان‌ام باشد

گر تو را خاطر ِ ما نیست، خیال‌ات بفرست

تا شبی مَحرَم ِ اسرار ِ نهان‌ام باشد

هر کسی را زِ لب‌ات خشک‌تمنّایی هست

من خود این بخت ندارم که زبان‌ام باشد!

جان برافشانم اگر سعدی ِ خویش‌ام خوانی

سَر ِ این دارم اگر طالع ِ آن‌ام باشد