غزل ۱۹۷ سعدی

نظر ِ خدای‌بینان، طلب ِ هوا نباشد

سفر ِ نیازمندان، قدم ِ خطا نباشد

همه‌وقت عارفان را نظر است و؛ عامیان را

نظری معاف دارند و دُوُم روا نباشد

به نسیم ِ صبح، باید که نبات ِ زنده باشی

نه جماد ِ مرده؛ ک‌آن را خبر از صبا نباشد

اگر ت سعادتی هست که زنده‌دل بمیری،

به حیاتی اوفتادی که دگر فنا نباشد

به کسی نگر که ظلمت بزداید از وجود ت

نه کسی – نعوذباللَّه – که در او صفا نباشد

تو خود از کدام شهری که ز دوستان نپرسی؟

مگر اندر آن ولایت که تو یی، وفا نباشد؟

اگر اهل ِ معرفت را چو نی استخوان بسُنبی

چو دف‌اش به هیچ سختی خبر از قفا نباشد

اگر م تو خون بریزی، به قیامت‌ات نگیرم

که میان ِ دوستان این همه ماجرا نباشد

نه حریف ِ مهربان است حریف ِ سست‌پیمان

که به روز ِ تیرباران سپر ِ بلا نباشد

تو در آینه نگه کن که چه دلبری! ولیکن

تو که خویشتن ببینی، نظر ت به ما نباشد

تو گمان مبَر که سعدی زِ جفا ملول گردد

که گر ش تو بی‌جنایت بکُشی، جفا نباشد

دگری همین حکایت بکند که من؛ ولیکن

چو معاملت ندارد، سخن‌آشنا نباشد