غزل ۱۹۸ سعدی

با کاروان ِ مصری چندین شکَر نباشد

در لعبتان ِ چینی ز این خوب‌تر نباشد

این دل‌بری و شوخی از سرو و گُل نیاید

و این شاهدی و شنگی در ماه و خور نباشد

گفتم به شیرمردی چشم از نظر بدوزم

با تیر ِ چشم ِ خوبان تقوا سپر نباشد

ما را نظر به خیر است از حُسن ِ ماه‌رویان

هر کو به شر کُنَد میل، او خود بشر نباشد

هر آدمی که بینی از سِرّ ِ عشق خالی

در پایه‌یِ جماد است؛ او جانور نباشد

الّا گذر نباشد پیش ِ تو اهل ِ دل را

و ر نه به هیچ تدبیر از تو گذر نباشد

هوش‌ام نماند با کس. اندیشه‌ام تو یی بس

جایی که حیرت آمد، سمع و بصر نباشد

بر عندلیب ِ عاشق گر بشکنی قفس را،

از ذوق ِ اندرون‌اش پروایِ در نباشد

تو مست ِ خواب ِ نوشین تا بامداد و؛ بر من

شب‌ها روَد که گویی هرگز سحر نباشد

دل می‌برد به دعوی فریاد ِ شوق ِ سعدی

الا بهیمه‌ئی را ک‌از دل خبر نباشد

تا آتشی نباشد، در خرمنی نگیرد

طامات ِ مدعی را چندین اثر نباشد