غزل ۲۰۱ سعدی

آن به که نظر باشد و گفتار نباشد

تا مدّعی اندر پس ِ دیوار نباشد

آن بر سَر ِ گنج است که چون نقطه به کُنجی

بنشیند و سرگشته چو پرگار نباشد

ای دوست! برآور دری از خلق به روی‌ام

تا هیچ‌کس‌ام واقف ِ اَسرار نباشد

می خواهم و معشوق و زمینی و زمانی

ک‌او باشد و من باشم و اغیار نباشد

پند م مده ای دوست! که دیوانه‌یِ سرمست

هرگز به سخن عاقل و هشیار نباشد

با صاحب ِ شمشیر مباد ت سَر و کاری

الّا به سَر ِ خویشتن‌ات کار نباشد

سَهل است به خون ِ من اگر دست برآری

جان دادن در پایِ تو دشوار نباشد

ماه‌ات نتوان خواند بدین صورت و گفتار

مَه را لب و دندان ِ شکربار نباشد

و‌آن سرو که گویند به بالای تو باشد،

هرگز به چنین قامت و رفتار نباشد

ما توبه شکستیم؛ که در مذهب ِ عشّاق

صوفی نپسندند که خمّار نباشد

هر پای که در خانه فرو رفت به گنجی،

دیگر همه عمر ش سر ِ بازار نباشد

عطّار که در عین ِ گلاب است، عجب نیست

گر وقت ِ بهار ش سَر ِ گلزار نباشد

مردُم همه دانند که در نامه‌یِ سعدی

مشکی ست که در کلبه‌یِ (طبله‌یِ) عطّار نباشد

جان در سَر ِ کار ِ تو کُنَد سعدی و غم نیست

ک‌آن، یار نباشد که وفادار نباشد