غزل ۲۰۲ سعدی

جَنگ از طرَف ِ دوست، دل‌آزار نباشد

یاری که تحمّل نکُنَد، یار نباشد

گر بانگ برآید که: سَری در قدمی رفت،

بسیار مگویید! که بسیار نباشد

آن بار که گردون نکَشد؛ یار ِ سبک‌روح

گر بر دل ِ عشّاق نهد، بار نباشد

تا رنج تحمّل نکنی، گنج نبینی

تا شب نروَد، صبح پدیدار نباشد

آهنگ ِ دراز ِ شب ِ رنجوری ِ مشتاق

با آن نتوان گفت که بیدار نباشد

از دیده‌یِ من پُرس که خواب ِ شب ِ مستی

چون خاستن و خُفتن ِ بیمار نباشد

گر دست به شمشیر بری، عشق همان است

ک‌آن‌جا که ارادت بوَد انکار نباشد

از من مشنو دوستی ِ گُل؛ مگر آن‌گاه

که‌م پای ِ برهنه خبر از خار نباشد

مرغان ِ قفس را اَلَمی باشد و شوقی

ک‌آن مرغ نداند که گرفتار نباشد

دل آینه‌یِ صورت ِ غیب است، ولیکن

شرط است که بر آینه زنگار نباشد

سعدی! حیَوان را که سر از خواب گران شد،

در بند ِ نسیم ِ خوش ِ اَسحار نباشد

آن را که بصارت نبوَد، یوسف ِ صدّیق

جایی بفروشد که خریدار نباشد