غزل ۲۰۵ سعدی

اگر سروی به بالایِ تو باشد،

نه چون بَشن ِ دل‌آرایِ تو باشد

و گر خورشید در مجلس نشیند

نپندارم که هم‌تایِ تو باشد

و گر دوران زِ سر گیرند، هیهات

که مولودی به سیمایِ تو باشد

که دارد در همه لشکر کمانی

که چون ابرویِ زیبایِ تو باشد

مبادا! و ر بوَد غارت در اسلام

همه شیراز، یغمایِ تو باشد

برای خود نَشاید در تو پیوست

همی‌سازیم تا رایِ تو باشد

دو عالَم را به یک بار از دل ِ تنگ

برون کردیم تا جایِ تو باشد

یک امروز است ما را نقد ِ ایّام

مرا کی صبر ِ فردایِ تو باشد

خوش است اندر سر ِ دیوانه سودا

به شرط ِ آن که سودایِ تو باشد

سَر ِ سعدی چو خواهد رفتن از دست،

همان بهتر که در پایِ تو باشد