غزل ۲۰۸ سعدی

مرا به‌عاقبت این شوخ ِ سیم‌تن بکُشَد

چو شمع ِ سوخته روزی در انجمن بکشد

به‌لطف اگر بخرامد، هزار دل ببَرَد

به قهر اگر بستیزد، هزار تن بکشد

اگر خود آب ِ حیات است، در دهان و لب‌اش

مرا عجب نبوَد ک‌آن لب و دهن بکشد

گر ایستاد حریفی، اسیر ِ عشق بماند

و گر گُریخت خیال‌اش، به تاختن بکشد

مرا که قوّت ِ کاهی نه، کی دهد زنهار

بلایِ عشق که فرهاد ِ کوه‌کن بکشد

کسان عتاب کنند م که تَرک ِ عشق بگوی

به نقد اگر نکُشَد عشق‌ام این سخن بکشد

به‌شرع، عابد ِ اوثان اگر بباید کُشت،

مرا چه حاجت ِ کُشتن! که خود وَثَن بکشد

به دوستی گِله کردم زِ چشم ِ شوخ‌اش؛ گفت:

عجب نباشد اگر مست ِ تیغ‌زن بکشد!

به یک نفَس که برآمیخت یار با اغیار،

بسی نمانْد که غیرت وجود ِ من بکشد

به خنده گفت که من شمع ِ جمع ام ای سعدی

مرا از آن چه که پروانه خویش‌تن بکشد