غزل ۲۰۹ سعدی

تا کی ای دلبر دل ِ من بار ِ تنهایی کشد؟

ترسم از تنهایی احوال‌ام به رسوایی کشد

کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت

عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد

سروبالایِ مَنا! گر چون گُل آیی در چمن

خاک ِ پای‌ات نرگس اندر چشم ِ بینایی کشد

رویِ تاجیکانه‌ات بنمای تا داغ ِ حبَش

آسمان بر چهره‌یِ تُرکان ِ یغمایی کشد

شهد ریزی چون دهان‌ات دَم به شیرینی زنَد

فتنه انگیزی چو زلف‌ات سَر به رعنایی کشد

دل نمانَد بعد از این با کس؛ که گر خود آهن است،

ساحر ِ چشم‌ات به مغناطیس ِ زیبایی کشد

خود هنوز ت پسته‌یِ خندان عقیقین نقطه‌ئی ست

باش تا گِرد ش قضا پرگار ِ مینایی کشد

سعدیا! دم درکش ار دیوانه خوانند ت؛ که عشق

گر چه از صاحب‌دلی خیزد، به شیدایی کشد