غزل ۱۹ سعدی

کمان ِ سخت که داد آن لطیف‌بازو را؟

که تیر ِ غمزه تمام است صید ِ آهو را

هزار صید ِ دل‌ات پیش ِ تیر بازآید

بدین صفت که تو داری کمان ِ ابرو را

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی

که روز ِ معرکه بر خود زره کنی مو را

دیار ِ هند و اقالیم ِ تُرک بسپارند

چو چشم ِ تُرک ِ تو بینند و زلف ِ هندو را

مغان که خدمت ِ بُت می‌کنند در فَرخار

ندیده‌اند مگر دلبران ِ بُت‌رو را

حصار ِ قلعه‌یِ باغی به منجنیق مَده

به بام ِ قصر برافکن کمند ِ گیسو را

مرا که عزلت ِ عنقا گرفتمی همه عمر

چنان اسیر گرفتی که باز تیهو را

لب‌ات بدیدم و لعل‌ام بیوفتاد از چشم

سخن بگفتی و قیمت برَفت لؤلؤ را

بهایِ رویِ تو بازار ِ ماه و خور بشکست

چنان که معجز ِ موسی طلسم ِ جادو را

به رنج بُردن ِ بیهوده گنج نتوان بُرد

که بخت را ست فضیلت؛ نه زور ِ بازو را

به عشق ِ رویِ نکو دل کسی دهد، سعدی!

که احتمال کُنَد خویِ زشت ِ نیکو را