غزل ۱۲۸ سعدی

چو تُرک دلبر ِ من، شاهدی به شنگی نیست

چو زلف ِ پُرشکن‌اش حلقه‌یِ فرنگی نیست

دهان‌اش ار چه نبینی مگر به وقت ِ سخن،

چو نیک درنگری چون دل‌ام به تنگی نیست

به تیغ ِ غمزه‌یِ خون‌خوار، لشکری بزنی

بزن! که با تو در او هیچ مرد ِ جنگی نیست

قوی به چنگ ِ من افتاده بود دامن ِ وصل

ولی دریغ که دولت به تیزچنگی نیست

دوم به لطف، ندارد. عجب که چون سعدی

غلام ِ سعد ِ ابوبکر ِ سعد ِ زنگی نیست