غزل ۱۰۱ سعدی

ای پیک ِ پی‌خجسته که داری نشان ِ دوست

با ما مگو به‌جز سخن ِ دل‌نشان ِ دوست

حال از دهان ِ دوست شنیدن چه خوش بوَد

یا از دهان ِ آن که شنید از دهان ِ دوست

ای یار ِ آشنا! عَلَم کاروان کجا ست

تا سر نهیم بر قدم ِ ساربان ِ دوست

گر زر فدایِ دوست کنند اهل ِ روزگار

ما سر فدایِ پایِ رسالت‌رسان ِ دوست

دردا و حسرتا که عنان‌ام ز دست رفت

دست‌ام نمی‌رسد که بگیرم عنان ِ دوست

رنجور ِ عشق ِ دوست چنان ام که هر که دید

رحمت کند؛ مگر دل ِ نامهربان ِ دوست

گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورَد

تسلیم از آن ِ بنده و فرمان از آن ِ دوست

گر آستین ِ دوست بیفتد به دست ِ من،

چندان که زنده ام، سَر ِ من وآستان ِ دوست

بی حسرت از جهان نروَد هیچ کس به در

الّا شهید ِ عشق به تیر از کمان ِ دوست

بعد از تو هیچ در دل ِ سعدی گذر نکرد

وآن کی ست در جهان که بگیرد مکان ِ دوست