غزل ۱۱۳ سعدی

مرا از آن چه که بیرون ِ شهر صحرایی ست

قرین ِ دوست به هر جا که هست، خوش جایی ست

کسی که روی تو دیده ست از او عجب دارم

که باز در همه عمر ش سَر ِ تماشایی ست

امید ِ وصل مدار و خیال ِ دوست مبند

گر ت به خویش‌تن از ذکر ِ دوست پروایی ست

چو بر ولایت ِ دل دست یافت لشکر ِ عشق،

به دست باش! که هر بامداد یغمایی ست

به بویِ زلف ِ تو با باد عیش‌ها دارم

اگر چه عیب کنند م که بادپیمایی ست

فراغ ِ صحبت ِ دیوانگان کجا باشد

تو را که هر خَم ِ مویی کمند ِ دانایی ست

زِ دست ِ عشق ِ تو هر جا که می‌روم، دستی

نهاده بر سر و خاری شکسته در پایی ست

هزار سرو به معنی به قامت ات نرسد

و گر چه سرو به صورت بلندبالایی ست

تو را که گفت که حلوا ده‌ام به دست ِ رقیب؟

به دست ِ خویش‌تن‌ام زهر ده! که حلوایی ست

نه خاص در سر ِ من عشق در جهان آمد

که هر سری که تو بینی رهین ِ سودایی ست

تو را ملامت ِ سعدی حلال کی باشد

که بر کناری و او در میان ِ دریایی ست