غزل ۱۲۳ سعدی

در من این هست که صبر م زِ نکورویان نیست

از گُل و لاله گزیر است و زِ گُل‌رویان نیست

دل ِ گم‌کرده در این شهر نه من می‌جویم

هیچ‌کس نیست که مطلوب ِ مرا جویان نیست

آن پری‌زاده‌یِ مه‌پاره که دل‌بند ِ من است

کس ندانم که به‌جان در طلب‌اش پویان نیست

ساربانا! خبر از دوست بیاور که مرا

خبر از دشمن و اندیشه‌یِ بدگویان نیست

مرد باید که جفا بیند و منّت دارد

نه بنالد که مرا طاقت بدخویان نیست!

عیب ِ سعدی مکُن ای خواجه اگر آدمی ای

ک‌آدمی نیست که میل‌اش به پری‌رویان نیست