غزل ۱۳۳ سعدی

خیال ِ رویِ تو ام دوش در نظر می‌گشت

وجود خسته‌ام از عشق بی‌خبر می‌گشت

همای شخص ِ من از آشیان ِ شادی دور

چو مرغ ِ حلق‌بریده به خاک بر می‌گشت

دل ضعیف‌ام از آن کرد آه ِ خون‌آلود

که در میانه‌یِ خونابه‌یِ جگر می‌گشت

چنان غریو برآورده بودم از غم ِ عشق

که بر موافقت‌ام زهره نوحه‌گر می‌گشت

زِ آب ِ دیده‌یِ من، فرش ِ خاک تر می‌شد

زِ بانگ ِ ناله‌یِ من، گوش ِ چرخ کَر می‌گشت

قیاس کن که دل‌ام را چه تیر ِ عشق رسید

که پیش ِ ناوک ِ هجر ِ تو جان سپر می‌گشت

صبور باش و بدین روز دل بِنه سعدی

که روز ِ اول‌ام این روز در نظر می‌گشت