غزل ۱۳۴ سعدی

دلی که دید که پیرامُن ِ خطر می‌گشت؟

چو شمع زار و چو پروانه در به در می‌گشت

هزار گونه غم از چپ و راست دامن‌گیر

هنوز در تک و پوی غمی دگر می‌گشت

سر ش مدام زِ شور ِ شراب ِ عشق خراب

چو مست دایم از آن گِرد شور و شر می‌گشت

چو بی‌دلان همه در کار ِ عشق می‌آویخت

چو ابلهان همه از راه ِ عقل بر می‌گشت

زِ بخت، بی ره و آیین و پا و سر می‌زیست،

ز عشق، بی‌دل و آرام و خواب و خور می‌گشت

هزار با رش از این پند بیش‌تر دادم

که گِرد ِ بی‌هُده کم گَرد و بیش‌تر می‌گشت

به هر طریق که باشد، نصیحت‌اش مکُنید

که او به قول ِ نصیحت‌کُنان، بَتَر می‌گشت